Klein leed
De vrijheid hebben om uit te vinden wie je bent. Juist dan kom je in contact met andere werelden, nieuwe mensen én beleef je wat. Meike Geurtsen, 2e-jaars student, is zo’n grensverkenner. Ze gaat het avontuur aan en blogt erover, op deze plek, met vaste regelmaat.
"Op weg naar de centrale hal van Kapittelweg 33 loop ik, zoals altijd, de trap op. Toch kijk ik verbaasd op, als ik de deur van het trappenhuis achter mij dicht doe. Wat zijn wij mensen toch gewoontedieren. De eindeloze gedachtegangen in mijn hoofd worden onderbroken door een versperde gang. ‘Geen toegang, uitgezonderd opleiding Verpleegkunde.’
Het duurt een aantal seconden voordat ik doorheb wat dat voor mij als student Fysiotherapie inhoudt. Vertwijfeld kijk ik even om het grote bord heen. Er loopt niemand. Zal ik? Maar het verbod is glashelder, en ik besluit om te keren. Om je ergens aan te houden, is 180 graden draaien soms al voldoende.
Wel borrelt een nieuwe vraag bij me op: hoe kom ik bij de centrale hal? Buitenom lopen valt af: de regen komt met bakken uit de lucht. Zou de grote branddeur die tussen de opleidingen Fysiotherapie en Vaktherapie zit, open zijn gedaan? Normaal gesproken zit die potdicht, om te voorkomen dat er hordes studenten doorheen lopen.
Best leuk, een gedwongen nieuwe weg. Waarom ben ik hier nog nooit geweest?
"Hoopvol trek ik aan de deur. Er zit beweging in! Ik heb een nieuwe route ontdekt! Benieuwd welke rebel mét sleutel hetzelfde dacht. Dan waan ik me in een gang vol kunstwerken. Een lichtzoete, aardse houtlucht stroomt m'n neus binnen. Ik hoor de harmonieuze klanken van een piano. Vrolijk begroet ik 1 van de docenten die net een lokaal vol gereedschap en machines uit komt lopen. Best leuk, zo'n gedwongen nieuwe weg. Waarom ben ik hier nog nooit geweest?
Eenmaal terug bij de gang van Fysiotherapie, is er wat onrust. Niet omdat er tientallen studenten van hot naar her lopen, maar vanwege de koffie. “Waar kan ik nu dan mijn koffie halen?”, hoor ik gedesillusioneerd in de verte. Nu de gang van Verpleegkunde verboden terrein is voor iedereen die niet op die opleiding zit, is de vertrouwde koffieautomaat niet meer bruikbaar voor HAN SENECA en Fysiotherapie. Het is klein leed, maar de reden van de plots geopende deur is gevonden.
Ondertussen is de rebel mét sleutel teruggefloten. De grote deur zit tegenwoordig weer wat vaker potdicht. Toch ben ik van plan om binnenkort eens binnen te lopen aan de andere kant. Eigenlijk ben ik best nieuwsgierig naar wat zij daar doen. Hoe bepalen zij welke therapievorm ze gebruiken? Wat is de sleutel tot creativiteit? Wat doet creatieve therapie met mensen? Eens kijken wat er achter die deur nog meer te ontdekken is, naast de kunstrijke gang met de koffieautomaat."
