Batterij opladen

"In de verte hoor ik een hoop geroezemoes. Het is de maandagochtend na de vakantie, en ik loop de HAN weer binnen. Als ik om het hoekje gluur, zie ik een bomvol lokaal. Met daarin een hoop blije, nieuwe gezichten. “Fijne vakantie gehad?”, hoor ik uit een van de hoeken komen.  

Het duurt een milliseconde, maar dan heb ik door dat het aan mij is gericht. Even droom ik nog weg bij heldere kleuren van de Atlantische Oceaan, de bergtoppen en het warme briesje. “Ja, heerlijk, maar dat was ook wel echt nodig.”  

Mijn batterij is flink opgeladen, maar het is geen volle batterij. Ook na al die weken vakantie. Naast mij zie ik wat mensen knikken, ze herkennen wat ik zeg. Even ben ik verbaasd, ik blijk dus tóch niet de enige met dat gevoel. Dan wordt het gesprek abrupt onderbroken. We moeten ons opsplitsen in de verschillende leerjaren.  

Even later beweegt een hele kudde fysiotherapiestudenten dwars door elkaar heen. Alle leerjaren zitten nu bij elkaar, in een community of practice. Iedereen is er wat onwennig onder, maar het brengt wel een gezellige drukte met zich mee. De namen ken ik zo een twee drie nog niet, maar nu de verticalisering een feit is, zal dat vast niet lang meer duren. Er volgen de nodige kennismakingspelletjes, we wandelen wat af rondom de Mookerplas, en we simuleren de eerste patiënten voor elkaar.  

Dan komt de inkakker. Het is donderdag en ik zit wat onderuitgezakt voor me uit te staren. Naast mij zitten er nog een paar met precies dezelfde lichaamshouding. Tijd om er even op uit te gaan. Even een rondje lopen rondom de campus. De frisse lucht komt ons tegemoet, net als de zonnestralen. De fietsenstalling is weer bomvol. En bovenal, zien we dan: de Zalloon is weer open!  
 
Als ik dat zie, verdwijnt de lach niet meer van mijn gezicht. We strijken er neer, voor het eerst in tijden. Ook de ober lacht, als hij met een vol dienblad rondloopt. Daar zitten we dan, met zijn drieën. Elk uit een ander leerjaar. We delen vakantieverhalen en bespreken onze plannen voor het komend halfjaar. De spieren van mijn wangen verkrampen ondertussen van een intens gelukgevoel. Dit is wat ik zo had gemist! Ergens in de week spontaan iets leuks doen, omdat het kan. Sommige dingen zijn niet te vervangen door vakantie. 

Ondertussen is het studiejaar opgestart. Iedereen is weer druk, met zijn stage, minor, of misschien ben je net begonnen op de HAN. Eigenlijk maakt het niet uit waar je je mee bezighoudt. Het is de kunst om in elke dag vakantie te vinden. Daar laadt je batterij pas écht helemaal van op.