"Geef mij nog maar een contractje na mijn pensioen!"
Haar leukste tijd bij de HAN? Regelen, plannen, bellen... Pionieren dus! Omdat de HAN dit jaar 25 jaar bestaat vertelt mede-jubilaris Anite Verkerk daar meer over. En over hoe zij nog lang niet uitgewerkt is.
Hoe ben je bij de HAN terecht gekomen?
"Ik gaf les aan de MEAO, maar wilde na 7 jaar meer uitdaging. Er kwam een prachtige kans voorbij: voor 3 jaar gedetacheerd naar de universiteit op Aruba! Helaas werd ik daarvoor vriendelijk bedankt en toen heb ik gesolliciteerd bij de HEAO aan de Velperweg. Ik werd vanuit de MEAO 2 jaar gedetacheerd en toen dat beviel, namen ze me vast aan. In het begin was het veel, kreeg je als startend hbo-docent de ‘restvakken’. Later werd het gelukkig boeiender."
Wat voor soort docent ben je?
"Ik ben van het dóen. Hetzelfde lesje als vorig jaar afdraaien doe ik niet, ik maak er steeds weer iets nieuws van. Toen alles door Corona via Teams moest, heb ik me dat snel eigen gemaakt. Maar soms 9 lesuren per dag alleen maar tegen die rondjes aankijken, is ongelooflijk saai… Ik snap ook heel goed dat het voor studenten niet haalbaar is, anderhalf uur aandachtig luisteren via Teams. Er moest dus verandering komen. Collega Stefan had op de HAN een studio gebouwd en ik dacht: dat wil ik ook! Ik was er thuis helemaal klaar mee, ik wilde naar school! In een lokaal met Polycom-studio konden de studenten via het digitale whiteboard zien hoe ik een opgave opbouwde, in plaats van dat er een sheet in beeld stond. Langzamerhand werden mijn lessen meer hybride, kwamen er een stuk of 6 studenten in het lokaal zitten. Met verschillende collega’s hebben we uitgezocht hoe we dat het beste konden organiseren, heel fijn."
Wat is het mooiste aan docent zijn?
"Ik ben heel dankbaar dat ik in de carrière van mijn studenten een klein stapje mee mag maken en ze aandacht voor het financiële vak mag meegeven. Als propedeusestudent proberen ze je een beetje uit, zijn ze heel ad rem en zeggen van alles. Ik vind die wisselwerking mooi, want aan de andere kant moeten ze erg wennen aan vrijheden die ze krijgen. Ga maar het lokaal uit, zoek maar een rustig plekje met je projectgroep. En als ik dan langs kom, kunnen we aan de slag met waar specifiek dat groepje tegenaan loopt. En dan sta je jaren later ineens op een camping in Frankrijk en komt er iemand naar je toe: Anite, ken je me nog?! Een student van minstens 10 jaar geleden! Zo goed om te horen dat wij meer hebben meegegeven dan alleen maar dat opstapje in iemands carrière. En ook heel nuttig om zo mijn netwerk te onderhouden: via mij helpen mijn oud-studenten mijn huidige studenten aan een stage- of afstudeerplek."
Ik ben van het dóen. Hetzelfde lesje als vorig jaar afdraaien doe ik niet, ik maak er steeds weer iets nieuws van.
En wat neem je zelf mee uit zo’n ontmoeting?
"Ik vraag altijd aan oud-studenten of ze dingen gemist hebben. Sommigen gaven aan dat ze meer bagage hadden willen hebben over leiderschap. Dat geef ik dan graag door. Er is nu een module persoonlijk leiderschap ontwikkeld. En misschien wordt er wel een minor van gemaakt: kunnen de oud-studenten weer opnieuw meedoen!"
Wat was je gelukkigste tijd bij de HAN?
"Dat is toch wel de tijd dat we de post-hbo-opleidingen onder leiding van Rob Westerdijk gingen opzetten, onder andere Auditing & Riskmanagement. Eerst kijken vanuit het beroepenveld: wat is er nodig? Welke vakken horen daarbij? Samenwerkingspartners zoeken - Open Universiteit, de NOVA en Nyenrode - en dan ineens stáát zo’n programma. Samen met Helma Dijkzeul vormden wij een gouden team, zonder zo iemand naast je lukt het niet. Samen bellen, intakes doen, nieuwe studenten welkom heten, roosters, (toets)planningen en lesmateriaal ontwikkelen, geschikte docenten zoeken… Daarnaast gaf ik toen gewoon les en dat was best een pittige combinatie."
En toen moest je kiezen?
"Ja, inderdaad. Ik heb daarna intern gesolliciteerd bij Bedrijfskunde, om daar bij de studierichting Logistiek Management aan het werk te gaan. De stress was eraf, maar dat was ook wel erg wennen. Inmiddels draai ik vooral mijn lessen en word ik jammer genoeg minder betrokken bij nieuwe onderwijsontwikkelingen. Soms ervaar ik dat als verloren gaand talent, er wordt geen beroep gedaan op je creatieve ideeën. Daardoor word je minder enthousiast, is er minder uitdaging en is het werk minder boeiend."
Volgend jaar is het tijd voor je pensioen. Hoe vind je dat?
"De jaren zijn snel gegaan. Als je iets doet wat je leuk vindt, voelt het niet als werk. Richting mijn pensioen werk ik al iets minder, maar ik gebruik die tijd om te onderzoeken wat ik na mijn pensioen wil doen. Waarschijnlijk vrijwilligerswerk. Maar nog een paar afstudeerders en stagiairs begeleiden lijkt me ook heel leuk. Geef mij nog maar een klein HAN-contractje na mijn pensioen!"
