Zo moeder, zo zoon

Heb je Lucas de HAN aangeraden?

Beatrix: “Nee, ik denk dat het puur toeval is dat hij er nu studeert. Ik volgde er Beeldende Therapie in Nijmegen. Ik denk dat de hogescholen in Nijmegen en Arnhem verschillen. Toen ik er studeerde, waren ze net aan het fuseren.”
Lucas: “Toen ik in 2018 een studie ging kiezen, wist ik al vrij snel dat ik Civiele Techniek wilde studeren. In Groningen was deze studie er niet. Ik besloot op kamers te gaan, dat deed ik op basis van de stad die ik leuk vind, hoe de hogeschool in de Keuzegids vermeld stond en wat ik ervoer bij meeloopdagen. Uiteindelijk bleek de HAN een overtuigende winnaar, op alle punten. Arnhem ligt dicht bij Nijmegen dat ik uit mijn jeugd ken en waar ik nog omga met vrienden van de basisschool. Ook voor de Zomerfeesten en om uit te gaan.”

Wat spreekt je aan bij de HAN? 

Beatrix: “Dat ik er de juiste opleiding vond. Ook de goede sfeer is me ervan bijgebleven. We verhuisden vanuit Brabant naar Nijmegen. Rob ging aan de Radboud Universiteit studeren, ik aan de HAN.”
Lucas: “De meeloopdag bij de HAN sprong er uit. Van veel andere hogescholen herinner ik me lange, saaie hoorcolleges en dat je als meeloper niet of nauwelijks werd opgemerkt. Bij de HAN was dat anders. Docenten spraken me aan en legden vaktermen uit. Ook de studenten waren gezellig en namen me mee naar Lokaal ’99. Ik merkte dat ik de sfeer super leuk vond. Studievereniging Trifonius organiseerde die meeloopdag. Daar ben ik momenteel zelf erg actief, ook met nieuwe meelopers om ze enthousiast te maken voor deze opleiding. Ook nu ik de opleiding al jaren volg, ben ik er nog steeds heel positief over. De docenten zijn persoonlijk en op de academie is er altijd een leuke sfeer.”

Gaan jullie opleidingen vaak over tafel? 

Beatrix: “Minder dan gemiddeld, denk ik. Maar van de verhalen van Lucas geniet ik volop. Vooral als hij bevlogen over zijn opleiding vertelt. Hij haalt goede cijfers en heeft er een leuke tijd. Vrienden komen ook wel eens bij ons over de vloer. Dat is erg gezellig. Dus ik krijg er genoeg van mee, maar vraag er zelf niet naar.”
Lucas: “Mijn moeder deed een totaal andere studie, in een andere stad, in een hele andere tijd. Het verschil tussen de HAN toen en nu is ook nooit iets waar we het echt over hebben aan de eettafel.”

De CvB-voorzitter in het gezin. Wat doet dat?

Beatrix: “Ik was ongeveer tegelijk met Rob aan het solliciteren bij de HAN. Ik reageerde op een mooie functie als docent Vaktherapie. Toen Rob zijn huidige baan kreeg, heb ik mijn sollicitatiegesprek afgezegd. Met mijn man als voorzitter kan docent zijn conflicteren in belangen, dat wil je niet. We bespreken veel HAN-onderwerpen en af en toe blikken we terug. Dan hebben we lol over hoe het er destijds bij mij op de opleiding aan toe ging. Zo kreeg ik stukken van docenten die geheel in alturnatievu srijfstijl gesrevu stondu!
In die tijd was het makkelijker om voor je kunstvak aan naaktfotografie te doen. Dan maakte ik portretten van medestudenten die dat wilden. Dat zie ik nu niet meer zo gebeuren, met alle digitale gevaren om ons heen. Voor mijn ontwikkelingsproces, zowel persoonlijk als kunstzinnig, was het heerlijk om dat te kunnen doen.”

Lucas: “Verhofstad is een achternaam die in deze regio niet veel voorkomt. Daarnaast staat de naam van mijn vader onder de coronamails. Daardoor krijg ik vaak de vraag of ik gerelateerd ben aan Rob Verhofstad. Vorig jaar was ik commissaris schoolzaken binnen het bestuur van studievereniging Trifonius. Ik zat in de academieraad en in de onderwijscommissie en voerde overleg met het academiemanagement. Ook het CvB zou een keer bij dat overleg aanschuiven. Ik wist dus dat ik mijn vader er zou tegenkomen. Vooraf hadden we hierover contact, samen met de academiedirecteur. We vonden het alle drie prima. Thuis praatte ik vaak over wat ik binnen het bestuur deed. Mijn vader wist privé en zakelijk dan heel goed te scheiden." 

Lucas voegt toe: "Waar mijn vader soms wel meer vanuit zijn HAN-rol reageerde, was als mij iets was opgevallen, bijvoorbeeld toen ik een keer bij mijn ouders zat en meerdere mails binnenkreeg van Kuario op mijn schoolmail. Ik vroeg aan hem of hij daar wat van wist. Hij zag gelijk dat het niet goed ging en ging intern uitzoeken wat er aan de hand was. Later bleken veel meer studenten deze mails gehad te hebben."

Wat voor type student is Lucas?

Lucas: “Ik werk hard, ben best slim en deel mijn tijd in op basis van een goede planning. Discipline kan ik goed opbrengen. Ik haal goede cijfers, maar houd genoeg tijd over om van het ene feestje naar het andere te gaan.”

Wat voor studente was Beatrix?

Beatrix: “Een eigenwijze. Ik nam tegen de huisregels van mijn studentenhuis in een puppyhondje Coby. Ze ging mee naar school, omdat ze nog niet alleen thuis kon blijven. Ze mocht niet mee in de les en dan verstopte ik haar in m'n trui. Ik ben ook gedreven, in die zin dat ik meer op zoek ben naar wat ik wil weten, dan naar wat me wordt voorgeschoteld. Daar was de ‘Kopse Hof’ een goede plek voor.
De lessen waren er erg proces- en ontdekkingsgericht. Veel aandacht ging uit naar persoonlijke groei. Daar deed ik mijn voordeel mee. Ik ging voor het 'innovatieve zesje'. Hoe ik iets wilde leren of ontdekken, paste minder bij datgene wat docenten me wilden leren. Ze beoordeelden dan minder scheutig. Zo ervoer ik dat destijds. Fotografie bijvoorbeeld werd als een minder creatief middel gezien dan schilderen. Mij is dan ook afgeraden mijn eindexpositie met fotografie te doen.” 

Toon je interesse om nog iets te studeren?

Beatrix: “Ik heb in 2019 de master Healthy Ageing Professional afgerond op de Hanzehogeschool Groningen. In deze opleiding onderzocht ik ingewikkelde sociale problemen die een weerslag hebben op de gezondheid. Zo heb ik nu met anderen samen stichting Spotlight opgericht. Die heeft tot doel de positie van kinderen in Nederland te verbeteren, die ten prooi vallen aan georganiseerd sadistisch misbruik. Hoe absurder het misbruik, hoe minder de maatschappij in algemene zin deze kinderen gelooft. Daarom krijgen deze kinderen geen rechtszaak van de grond. Ook de hulpverlening voor deze doelgroep loopt achter op andere zorg. Dit zie ik als een vorm van maatschappelijk leren.”