Printen (of niet)

’Slim, schoon, sociaal’, lees ik als ik door de gang loop. Het nieuwe koersbeeld van de HAN is uitgezet, en je kunt er niet omheen. Verwonderd loop ik verder. Het is in elk geval een koersbeeld met een slogan die zo veel s-klanken bevat, dat je er spontaan van gaat slissen. Maar ik denk ook: hoe dan?  

Als ik denk aan écht slim, schoon en sociaal, dan moet er nog een hoop gebeuren. De richting zwart op wit hebben is natuurlijk een mooi begin. Maar hoe gaan we verder? 
 
Als ik even later rustig aan het werk ben, hoor ik achter me gemopper van een docent. Een muis klikt veelvuldig en vingers gaan driftig over het toetsenbord. Dan klinkt er een diepe zucht: ’Hoe werkt dat printen toch? Is er iemand die dat weet? Het kan toch niet zo moeilijk zijn?’

De meesten halen hun schouders op, behalve 1 docent, die zegt: ’Jawel, het is een gedoe. Even kijken hoe ik dat ook alweer heb gedaan.’ Stiekem begin ik te gniffelen. Dit heb ik vaker gehoord. Nog steeds kunnen weinig docenten en studenten uit de voeten met het nieuwe systeem dat 2 (!) jaar geleden in werking is gegaan. Bijna niemand neemt de moeite om de handleiding van het printen op de HAN te snappen. Veel studenten en docenten haken al af bij stap 1 of 2. Ik snap dat wel, want je moet er echt even voor gaan zitten.  

Dan begint een andere docent uit te leggen hoe het printen werkt. Best sociaal, denk ik bij mezelf, hoe deze print-uitdaging een gesprek op gang brengt. Vol goede moed en met wat minder gemopper begint de desbetreffende docent opnieuw met het instellen van de printer op zijn laptop. Een paar minuten later begint het gezucht opnieuw: ’Laat maar zitten’, klinkt het. Zijn frustratie is ondertussen in de hele ruimte te voelen. Hij heeft wel wat beters te doen dan al een kwartier lang proberen iets uit te printen.  

‘Moet ik anders even iets voor je printen?, hoor ik de andere docent zeggen. ‘Als je me de documenten mailt, kan ik ze zo voor je uitdraaien.’ Ik zie opluchting op zijn gezicht verschijnen. “Maar ik mail niet alles hoor!”, klinkt het plots. Verbaasd kijk ik op. ‘De rest doe ik dan wel digitaal of zonder’.  

Ik lach. Dat is toch best schoon, meer dan 10 blaadjes die níet uit de printer rollen. Alleen het meest noodzakelijke document wordt geprint. Onbewust is veranderen van printerservice het meest slimme, schone en sociale wat ik bij de HAN heb gezien. En het koersbeeld zelf? Daar is gelukkig ook een digitale versie van. 

 

Meike Geurtsen is 3e-jaarsstudent Fysiotherapie. Ze gaat graag het avontuur aan én blogt daar regelmatig over.