"Ik vind het fijn als er geen rekening met me gehouden wordt"

 In een openhartig gesprek geeft ze een leerzame inkijk in haar zoektocht naar zichzelf na haar revalidatieperiode.  
Yasmin was 18 toen ze uitgleed en van het dak viel. Ze lag 2,5 weken in coma en een maand in het ziekenhuis. Ze revalideerde een jaar bij Klimmendaal: praten, lopen, schrijven, alle cognitieve functies leerde ze opnieuw aan. Eenmaal weer thuis ging ze SPH - nu: Social Work - studeren aan de HAN, waar ze vanwege haar functiebeperking extra tijd kreeg om haar vakken te halen.

In het 1e jaar van haar studie werd Yasmin gevraagd mee te doen met een show van Introdans. Ze zochten mensen met een beperking die met een danspartner van Introdans in een voorstelling wilden dansen. Yasmin: “Voor mijn NAH danste ik behoorlijk fanatiek, ook ballet. Ter afsluiting van mijn revalidatie heb ik ook een beetje gedanst, met een tremor en weinig balans, maar toch. Die dans werd gezien door de choreograaf van Introdans. Hij vroeg me toen om aan die speciale voorstelling mee te doen: ‘Invisibly visible’ heet het. Een voorstelling over gebreken. Ik was eigenlijk niet van plan om nog iets met dansen te gaan doen. Je bent geneigd dingen te vermijden die je niet meer zo goed kunt. Toch zei ik ja.”
“Op dat moment dacht ik dat ik mijn ongeluk en alles wat daarbij hoorde al verwerkt en geaccepteerd had. Maar toen ik met hem aan die voorstelling begon te werken, besefte ik pas hoe erg ik het eigenlijk vond dat ik was veranderd. Ik kwam mezelf keihard tegen en realiseerde me toen eigenlijk pas goed hoe erg ik geleden had. Of het goed was om die pijn op te zoeken? Daar heb ik over getwijfeld, maar ik ben het toch aangegaan.”

“Meedoen aan die voorstelling was helemaal niet bedoeld als therapie, maar dat was het wel. Dit project heeft een enorm grote rol gespeeld in mijn acceptatie. Dansen was een groot deel van mij, dus eigenlijk is het logisch dat ik daar mezelf weer gevonden heb. Ik zag: ook al is het anders, je kunt nog steeds dansen. Je bent nog steeds goed. Iedereen zei het, maar ik geloofde het pas toen ik daar op het podium stond en het publiek zag. Toen ik later die show terugzag, wist ik: ik ben gevallen, ik heb letsel, maar ik ben nog steeds Yasmin. Ik kan het allemaal nog. Het is anders, maar nog steeds mooi. Ik hoef me niet te verstoppen. Ik mag er zijn.”

“Wat heel belangrijk bleek, achteraf, is dat Adriaan, de choreograaf, me niet behandelde als een patiënt. Hij behandelde me als danser: ‘Je kunt dit wél, probeer het opnieuw.’ Ik voelde me nooit een patiënt als we aan het trainen waren. Dat is een heel sterke realisatie voor mij geweest: zó moet het zijn. Mijn vrienden weten dat ook. Zij zien mij als gelijkwaardig, nemen geen dingen van me over. Ik vind het fijn als er geen rekening met mij gehouden wordt. Ik geef het zelf wel aan als ik hulp nodig heb. Daar schaam ik me dan niet voor. Als ik iets niet kan, zeg ik het wel.”

Yasmin werkt nu als au pair in Barcelona. In elk geval voor 3 maanden. Het is niet zomaar een uitstapje, maar een bewuste keuze om een nieuwe start te maken. “De laatste maanden begon ik me langzaam te realiseren dat ik niet blij ben met mijn leven. Ik kreeg het gevoel mezelf kwijt te raken. Gevoelens van puurheid en kracht die ik voelde na de dansvoorstelling waren weggezakt. Ik dacht: ‘Ik heb veel meegemaakt en overwonnen; is dit het nu?’ Ik had een lieve vriend, een huis, werk, alles eigenlijk. Maar ik leefde maar een beetje. Mijn toekomst leek al helemaal uitgestippeld. ‘Dit is niet waarom ik ben gevallen,’ dacht ik toen steeds vaker.” 

“Op het eerste gezicht zie je niets aan mij en de familie waar ik nu werk als au pair heb ik niet over mijn ongeluk en beperking verteld. Hier ben ik gewoon Yasmin. Ik kan mijn werk hier prima doen, dus vind ik het ook niet nodig om het te vertellen. Ik denk dat ik dit nodig heb, om mezelf te laten zien wat ik allemaal kan. En om doelen na te streven. Ik wil reizen, een taal leren, opnieuw verliefd worden. Dat ben ik nu allemaal aan het doen. Ik leef bewuster, zo lijkt het. Het is goed dat ik hier ben, ook al is het soms moeilijk en een beetje eenzaam. Wat ik in elk geval steeds zekerder weet: ik zou nooit niet gevallen willen zijn. Het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben.”