Lovende woorden voor onderzoek student Master Pedagogiek

Bedvisite is het moment dat het team van behandelaars (arts en verpleegkundigen) langskomen bij het kind en de ouders aan het bed. Angélique van der Zande – Bouten vult aan: “Visite aan bed wordt ook gebruikt om een plan van aanpak voor behandeling te maken en dit af te stemmen met kind en ouder. Om de zorg goed af te stemmen op het kind, is het nodig dat het kind aangeeft wat het belangrijk vindt en nodig heeft. Dat is alleen mogelijk als kinderen zich veilig voelen.” ​

Dat laatste bracht Angélique naar haar onderzoeksthema. Ze onderzocht bij een kinderziekenhuis op welke manier zorgverleners ervoor kunnen zorgen dat kinderen zich veilig genoeg voelen om hun mening te geven tijdens de visite aan bed. Voor het afstuderen van de Master Pedagogiek, ontwikkelen studenten een voorstel tot verandering en verbetering voor de eigen praktijk. De meesterproef noemen ze dit. Met gebruik van theorie, onderzoek en praktijk wordt er verwacht dat studenten veranderingen initiëren en begeleiden. Angélique: “De opleiding dacht goed mee over wat ik wilde onderzoeken en hoe ik zo’n complex vraagstuk kon aanpakken om verandering te initiëren in de praktijk.” ​

In haar onderzoek ‘Ga er maar eens lekker voor zitten – een onderzoek naar pedagogische veiligheid tijdens de bedvisite’ waren kinderen actief betrokken. “Zij hebben niet alleen hun mening gegeven over wat zij belangrijk vinden tijdens de visite aan bed, maar ook meegedacht hoe ik kinderen kon betrekken en ondervragen in mijn onderzoek", schrijft Angélique. Dit is iets waar de Master Pedagogiek meerwaarde heeft, vertelt ze. “Ik leerde vaardigheden in het betrekken van kinderen in het onderzoek. Ook het stellen van de juiste vragen en gestructureerd luisteren nam ik mee.”

Uit het onderzoek blijkt dat er een paar punten zijn om te verbeteren, vertelt Angélique. Zoals de zitpositie van de arts. “Het maakt de kinderen niet veel uit hoeveel mensen er in de kamer zijn, maar wel dat ze maar met 1 persoon het gesprek voeren en dat deze op ooghoogte zit. Door oogcontact voelen ze zich serieus genomen,” schrijft Angélique. Ook noemt ze nog voorspelbaarheid (weten wat er gaat gebeuren, zodat het kind zich in alle rust kan voorbereiden) en communicatie (met goed gekozen woorden voelt het kind zich comfortabeler. Positief of helpend taalgebruik noemen we dat) als belangrijke punten.

Angélique breekt ook een lans voor actieve participatie van de kinderen. “Het lijkt misschien overbodig om te vermelden dat praten mét het kind een veiliger gevoel bij het kind zal oproepen dan praten óver het kind. Dat blijkt ook uit het boek ‘Luister je wel naar mij?’. De praktijk laat alleen zien dat er meer ‘over’ het kind gesproken wordt. Om ervoor te zorgen dat het kind gehoord wordt en deelneemt aan het gesprek, moet het gesprek met het kind beginnen”, legt Angélique uit. “Kinderen zijn meer geneigd mee te doen in het gesprek, als zij mee mogen doen in het eerste gedeelte.”

“Een goede voorbereiding op de visite aan bed is niet alleen voor de zorgprofessionals belangrijk. Wil je zorg leveren afgestemd op kind en gezin, dan is het belangrijk dat het kind en ouders zich kunnen voorbereiden op en participeren in de visite aan bed. Het belangrijkste is de veilige sfeer en setting en communicatie van de visite aan bed. Dus ga er maar eens bij zitten!” ​

Je moet het samen doen, ziet Angélique. Dat merkte ze zelf ook in het doen van onderzoek. “Met samenwerking bereik je meer. Niet door mensen te overtuigen, maar meer door te verbinden en overeenkomsten te zoeken. Deze vaardigheden leerde ik in de opleiding. Vaardigheden om te verbinden en open te blijven staan voor anderen en weerstand als een uitdaging te zien en niet als reden om te stoppen. Mijn manier van werken is daardoor wel veranderd.”
*illustraties Gabie Bakker