Bauke Koekkoek in Tweede Kamer over uitdagingen en perspectieven
Eind mei sprak Bauke Koekkoek, lector Onbegrepen Gedrag, Zorg en Samenleving, tijdens een belangrijk rondetafelgesprek in de vaste Tweede Kamer-commissie Justitie & Veiligheid. Het onderwerp van dit gesprek was verward en onbegrepen gedrag, het centrale thema van het lectoraat.
Voorafgaand aan het Rondetafelgesprek heeft Bauke een factsheet Onbegrepen Gedrag opgesteld over dit onderwerp in het kader van een Parlementaire Verkenning.
Rondetafelgesprek
Het gesprek was verdeeld in drie rondes van 1 uur, waarbij experts, vertegenwoordigers uit het werkveld werden bevraagd door Kamerleden. Doel was om via dialoog meer inzicht te krijgen in de complexe problematiek rondom verward gedrag. Dat is behoorlijk gelukt. "Het perspectief van de burger, mensen met ervaring, naasten en samenleving kwam aardig uit de verf. En de moeite die het professionals kost om echt samen te werken en elkaar te vinden/begrijpen", beschrijft Bauke.
In de eerste ronde nam Bauke deel samen met Violet Petit-Steeghs (onderzoeker bij Erasmus), Katja Steverink (adviseur bij het CCV) en Arnoud Jansen (psychiater en bestuurder). Ondanks de uiteenlopende perspectieven, slaagden zij erin om waardevolle punten naar voren te brengen. Daarnaast werd er aandacht besteed aan de uitdagingen die professionals ervaren bij samenwerking en wederzijds begrip, evenals het belang van het voorkomen van escalaties.
Het heeft veel impact als een agent een keer uren op de crisisdienst moet wachten, andersom is dat ook zo als een verpleegkundige gevraagde politieassistentie niet krijgt en dan toch maar zelf een woning ingaat
Verschillende perspectieven
Tijdens de ochtend verschoof de aandacht naar capaciteitsproblemen, financiering, incidenten en de vraag wie landelijk verantwoordelijk moet zijn voor bepaalde zaken. Deze verschuiving verlegt de focus vaak van de menselijke kant van het probleem naar organisatorische en bureaucratische uitdagingen.
Bauke beschrijft twee hoofdlijnen: "Enerzijds mensen die denken vanuit een kwantitatief tekort aan capaciteit van organisaties, personeel, geld en dergelijke. Gekoppeld aan een overschot aan leed, risico en gevaar. Anderzijds mensen die denken vanuit een kwalitatief tekort aan daadwerkelijke samenwerking, organisatorische creativiteit en het nemen van verantwoordelijkheid/elkaar rechtstreeks aanspreken." Dit is gekoppeld aan een overvloed aan stappenplannen, richtlijnen en indicatiecriteria.
Kloof
Deze twee kampen vinden elkaar moeilijk, vaak vanwege verschillende ervaringen en belangen. "Het heeft veel impact als een agent een keer uren op de crisisdienst moet wachten, andersom is dat ook zo als een verpleegkundige gevraagde politieassistentie niet krijgt en dan toch maar zelf een woning ingaat", zegt Bauke. De verschillen in verantwoordelijkheden – van onderzoeken en adviseren tot het nemen van pijnlijke beslissingen – dragen bij aan de kloof tussen deze perspectieven.
Vragen
"Toch vraag ik me altijd af wat er verder nog onder zit. Is het angst en ergernis aan de ene kant – leidend tot een roep om meer voorzieningen en meer dwang? Of is het onwetendheid en naïviteit die leiden tot een roep om meer menselijkheid en preventie? Beide perspectieven zijn valide en moeten erkend worden. Voor beleidsmakers, vooral die in Den Haag, is het vaak makkelijker om het kwantitatieve tekort te adresseren dan het kwalitatieve tekort.
Ik wens de commissie veel wijsheid rond dit onderwerp."
