Kansengelijkheid en hoge verwachtingen

05 oktober 2022Leestijd : 2 minuten

Kansengelijkheid is nogal een ‘dingetje’ in Nederland: qua onderwijs doen we het gewoon niet goed op dat gebied. Helpt het om hoge verwachtingen te stellen, of juist niet? In de Arnhemse wijk Malburgen - barstensvol diversiteit - organiseren 3 po-scholen bijeenkomsten rond het thema. Speciaal voor Pabo-studenten.

Je bent wit, hebt hoogopgeleide ouders en geldzorgen zijn je vreemd. En dan stap je als stagiair een kleuterklas in. Een kleuterklas vol diversiteit. Gevuld met kleine mensjes die niet allemaal de woordenschat hebben, die je verwacht van 4 en 5-jarigen. En dan? Pas je je taal aan om verbinding te maken? Of stel je hoge verwachtingen om die kleintjes snel stappen te laten maken? Dat is zomaar een voorbeeld waar Pabo-studenten in de praktijk tegen aanlopen, vertelt lerarenopleider Linda van Nunen.

Linda zit samen aan tafel met Maggie Wasting, schoolopleider en starterscoach op de Arnhemse Margarethaschool in de multi-culturele wijk Malburgen. Maggie: “Ik merk dat studenten vaak pas tijdens hun stage ontdekken wat kansengelijkheid echt betekent. Ze hebben de praktijk nodig om hun theoretische kennis op z’n plek te laten vallen. En dan nog gebeurt dat niet helemaal vanzelf.” Precies daarom organiseerden de Margarethaschool, de Johannesschool en de Pastoor van Arsschool - alle 3 in de wijk Malburgen - dit jaar ieder een bijeenkomst rond het thema kansengelijkheid en hoge verwachtingen.

Sommige studenten zaten met de oren te klapperen.

De bijeenkomsten vonden plaats in de stageweek, zodat alle stagiairs mee konden doen. In de groepen zat steeds eenzelfde soort diversiteit als tussen de leerlingen van de drie scholen. Van piepjonge eerstejaars tot deeltijders met al behoorlijk wat levenservaring. Van studenten met een stevige tot een zwakkere sociaal-economische achtergrond. Maggie: “Sommigen zaten met de oren te klapperen, die realiseerden zich nu pas hoe je situatie doorwerkt in leerprestaties en wat je daar als leraar in kunt betekenen. Anderen hadden de documentaire Klassen gevolgd of waren al verder in hun opleiding en wisten duidelijk al meer over het onderwerp.”

Linda: “Tijdens de bijeenkomsten ontstonden mooie gesprekken, bijvoorbeeld over het stellen van hoge verwachtingen om leerlingen dezelfde kansen te geven. Overvraag je de leerlingen dan niet? En is het niet belangrijker om eerst te zorgen dat ze zich veilig voelen? Maar, zei een ander dan weer: veiligheid is mooi, maar je zult toch bijvoorbeeld ook aan die woordenschat moeten werken.”

Wat Linda zegt, klopt precies, zegt Pabo-student Thijn Peters: “Je hoort hoe wisselend andere studenten aankijken tegen hoge verwachtingen stellen, en welke ervaringen ze daarmee hebben in hun stage. Wat mij betreft komen er 2 bijeenkomsten per jaar. Dan kun je kijken of je blik verandert en bespreken we wat je tijdens je stage allemaal hebt gezien.” De bijeenkomst zet je bewuster aan het denken, vult mede-student Vera Geurts aan. “Hoe kun je als leraar kansenongelijkheid verminderen? Je spart daar samen over, en zo leer je van en met elkaar.”

De bijeenkomst eindigde met een opdracht, vertelt Maggie. “We vroegen de stagiairs hun mentor te observeren: stelt die hoge verwachtingen en wat doet dat met de leerlingen? In dat kleine ‘onderzoekje’ komt alles samen: je koppelt dan, misschien onbewust, wat je leerde op de Pabo aan de praktijk in de klas. Dat opent je ogen weer een stukje meer, en helpt je om bij te dragen aan kansengelijkheid.”

Dit jaar bleef het bij 1 bijeenkomst; volgend jaar plakken Linda en Maggie er liefst een 2e achteraan, 1 waarin ruimte is voor intervisie. Precies waar student Thijn al op hoopte. Linda: “De aanpak van de drie scholen in Malburgen toont de kracht van samen opleiden. De theorie wordt in de praktijk betekenisvoller. Zo versterken de scholen en de Pabo elkaar. En de winst, die is voor ons samen!”

Van 3 t/m 7 oktober