Lesstof komt écht tot leven

Karen was zelf ooit logopedist en blikt met studenten terug op de tijd dat ze te maken kreeg met de spraakstoornis ‘dysartrie’ die ze overhield na haar hersenletsel. Waardevol, want hierdoor is het cliëntperspectief live aanwezig en doen studenten tijdens het doorlopen van het methodisch logopedisch handelen tijdens het onderwijs al echte ervaring op met de cliënt. Het zelfvertrouwen van studenten groeit hierdoor enorm. Tevens stond door de kritische vragen en waardevolle feedback van Karen, ‘shared decision making’ continu centraal.

Docent bij de opleiding Logopedie Susan Brouwers-Nabuurs:  “Ons onderwijs wordt opgebouwd rondom een echt logopedisch vraagstuk. Vanuit de casus werken we aan kennis en vaardigheden. We haken in op onderwerpen die tijdens het revalidatieproces van Karen aan de orde kwamen. Bijvoorbeeld: Wat is hersenletsel en wat is de oorzaak? Hoe werken de hersenen? Wat is er logopedisch precies aan de hand bij dysartrie? En: wat voor impact heeft dit op het leven van een cliënt? Een docent kan dit prima vanuit praktijkervaring, de theorie en aan de hand van video’s uitleggen. Maar als een ervaringsdeskundige dit vertelt, beklijft het nog beter."

Een casus op papier praat niet terug. Karen wel. Susan licht toe: “Studenten mochten haar van alles vragen en ze ontdekten hoe belangrijk het is dat je als logopedist de cliënt betrekt bij het maken van keuzes in je behandelplan en hoe je de hulpvraag centraal stelt.” Susan vindt het ongekend hoe Karen zich op heeft gesteld en studenten heeft betrokken. “Ze liet videobeelden zien van toen ze in het ziekenhuis lag en hoe haar spraak net na het hersenletsel klonk. Ze nam studenten mee in hoe haar leven veranderde door het hersenletsel waardoor onderwerpen zoals rouwverwerking en acceptatie ook aan bod kwamen. Dat had  op de studenten veel impact en gaf hen een echt kijkje in het leven van Karen.”

Susan gaat verder: “Het is een prachtige manier voor studenten om al in het eerste jaar van dichtbij een cliënt te leren kennen en een revaldiatieperiode mee te maken. Ze leren op een pakkende manier gesprekstechnieken en krijgen al vroeg in hun studie te maken met het belang van het centraal stellen van de cliënt.”  

Karen nam de studenten echt mee in haar belevingswereld tijdens haar revalidatie en erna. Susan denkt terug: “Zo gaf Karen de studenten bijvoorbeeld de opdracht om met een pen tussen de tanden de bank te bellen en te vragen naar rentestanden. Heel leerzaam om te ontdekken hoe die telefoongesprekken dan gaan.” Karen scheeft het boek In gesprek met een spraakgebrek waarin ze ingaat op hoe je contact kunt maken als spreken niet meer vanzelf gaat. 

De lessen met Karen zijn natuurlijk goed voorbereid.  Voorafgaand aan de onderwijsperiode is er een duidelijk plan gemaakt. “Gedurende de 4 weken werd Karen ook betrokken bij de docentoverleggen en dacht mee over de te behalen leerdoelen en de lesinhoud. Susan is enorm enthousiast over deze manier van onderwijs geven en de studenten ook. “Studenten geven aan dat hun beeld van de praktijk enorm gegroeid is en dat ze nog enthousiaster zijn geworden over het beroep en wat je als logopedist voor mensen kunt betekenen, ze hebben hun therapeutische vaardigheden verder kunnen ontwikkelen en hebben veel geleerd.” Ze denken tijdens hun eerste stage ongewijfeld nog terug aan Karen. Ook voor Karen was het een onvergetelijke tijd: “Het is fantastisch als eigen ervaringen een nieuwe waarde krijgen in het onderwijs. De 4 weken zijn voorbij gevlogen.”