Maritza Gerritsen

Tijdens de 17 jaar die ik inmiddels bij de HAN werk, heb ik gemerkt dat de HAN veel ruimte biedt om te blijven groeien. Op mijn beurt heb ik de kansen die de HAN bood altijd gegrepen. Wat mij betreft mag deze samenwerking nog wel een tijd duren; als ik ‘s ochtends de zes kilometer door het bos naar mijn werk rijd, heb ik zin in de dag!

Ik begon bij de HAN als docent Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. Vanuit daar ben ik doorgegroeid. Eerst naar meer coördinatietaken en in 2010 ben ik gestart met de Master Onderwijs- en Leerwetenschappen, omdat ik meer verbreding binnen mijn vakgebied wilde. Na mijn afstuderen kon ik als onderwijskundige aan de slag en heb ik sturing gegeven aan het opzetten van de flexibele deeltijdopleiding Social Work. 

Promoveren was nooit echt mijn ambitie. Na de Master Onderwijs- en Leerwetenschappen twijfelde ik of ik überhaupt de onderzoekskant op wilde. Was een managementfunctie niet veel meer iets voor mij? Totdat ik tijdens een gesprek met een van onze lectoren een vonkje richting het doen van onderzoek voelde overspringen. De keuze was gemaakt. Mijn voorwaarde was wel dat ik mijn eigen onderwerp mocht kiezen; ik moet ergens namelijk met hart en ziel voor kunnen gaan, anders houd ik het niet vol. Dat mocht. En ik kreeg een promotiebeurs, waardoor ik 2 dagen per week vrij werd gemaakt voor mijn onderzoek. 

Ik onderzoek nu wat de gevolgen zijn van onze meritocratie voor de school-naar werk transitie van jongeren met multi-problematiek. Meritocratie is een maatschappijmodel waarin de sociaal-economische positie van elk individu is gebaseerd op zijn of haar verdiensten. De keuze voor dit onderwerp komt voort uit mijn eerdere werk als sociaal werker. Daarin zag ik de gevolgen van slechte begeleiding voor deze groep jongeren. Daarnaast was er in mijn masteropleiding ook aandacht voor onderwijs aan jongeren in kwetsbare situaties.

Met mijn promotieonderzoek wil ik bijdragen aan hoe we als samenleving omgaan met jonge burgers die niet zelfstandig de stap van school naar werk kunnen maken. Het wordt nu vaak zo gebracht dat alles kan, als je maar genoeg je best doet. Dat is niet zo. We moeten hierin veel meer oog hebben voor kwetsbaarheden en valkuilen van mensen. Hoe sluit je daar als maatschappij op aan? Inmiddels ben ik al zo’n vijf jaar met dit onderwerp bezig. Dat is verdiepend, verrijkend en soms frustrerend want het kost enorm veel tijd. Ik zit nu in de afrondende fase en ben er aan toe om de volgende stap te zetten; te laten zien wat ik betekend heb.

Deskundigheidsbevordering wordt goed gefaciliteerd binnen de HAN. Ik ben erg blij met de kansen die ik krijg. Op het gebied van eigen ontwikkeling is er zowel intern als extern veel mogelijk. Ook de secundaire arbeidsvoorwaarden en het salaris zijn goed. Wat betreft de faciliteiten op de HAN zie ik, in het algemeen en als rolstoelgebruiker in het bijzonder, verbeterpunten. Het komt erop neer dat ik een leuke baan heb in een niet goed toegankelijk gebouw. Dat past niet bij hoe we als HAN een inclusieve hogeschool willen zijn. Hier zijn stappen in nodig. Voor mij wegen andere aspecten van mijn werk hier tegenop, waardoor ik nog steeds voel dat ik een hele leuke baan heb.