Samen wordt het beter

De ingrediënten voor de start van de dag: een zonnige vrijdagochtend in maart, een talkshow met 3 bevlogen boegbeelden van de focusgebieden en een minstens zo bevlogen voorzitter van het College van Bestuur, verbonden met het publiek thuis en in de zaal door een talkshowhost. En dat binnen het centrale thema van de dag: slim schoon sociaal. Een kern die mooi allitereert en aangeeft waar de HAN voor staat. Als focus geven ze richting, laat HAN Unexpected zien. En als ze samenkomen als drie-eenheid in toegepast onderzoek, gebeuren er mooie dingen.

Maarten van Gils  is boegbeeld van het focuspunt Smart Region, kortweg slim. Zelf beschrijft hij die rol als het bij elkaar brengen van de juiste mensen - studenten, onderzoekers en het werkveld - om samen de vruchten te plukken van de 4e industriële revolutie. “Digitalisering raakt iedereen en dat moeten we zien als kans. Het helpt ons de juiste keuzes te maken.”

Hoe dat in de praktijk gaat, vertelt Esther van Popta. Zij onderzoekt e-peerfeedback, het proces waarbij studenten elkaar beoordelen. “Er zit veel kennis in zo’n groep. Door een ander plaats- en tijdonafhankelijk feedback te kunnen geven, leer je zelf ook. Los van de inhoud, leer je zo dat je complexe, hedendaagse maatschappelijke problemen niet alleen oplost, maar samen. Ook de rol van docenten verschuift: zij geven feedback op de feedback.”

Voor Fair Health - sociaal - is Lisbeth Verharen aangeschoven. Haar rol komt niet uit de lucht vallen, zoals talkshowhost Milouska Meulens constateert: “Het is me met de paplepel ingegoten,” beaamt Lisbeth. “Mijn moeder maakte me al vroeg bewust dat mogelijkheden niet voor iedereen gelijk zijn. Wanneer het gaat over gezondheid wordt dat vaak pijnlijk duidelijk. Daarom houd ik me bezig met het verkleinen van die sociaaleconomische gezondheidsverschillen.”

Hoe het onderzoek van de HAN bijdraagt aan die toegankelijkheid, laat Suzan Mooren zien: “Lager opgeleide mensen met een zwaar lichamelijk beroep krijgen vaker fysieke klachten.” Samen met studenten van verschillende opleidingen doet ze daar onderzoek naar. “Op dit moment onder meer naar hoe we klachten kunnen voorkomen bij onze eigen HAN-schoonmakers en - cateringmedewerkers. Het onderzoek sluit aan op de doelgroep: geen uitgebreide verhalen of ellenlange vragenlijsten, maar een praktische aanpak met snel antwoord door stickers te plakken. Dat levert de studenten niet alleen data op, ze leren ook vaardigheden die straks in hun werkzame leven van pas komen.”

Ook Christien Lokman wordt aan de tand gevoeld. Ze is het boegbeeld van Sustainable Energy and Environment, oftewel schoon, het focusgebied dat is gericht op het verminderen van CO2-uitstoot. Belangrijk voorbeeld daarbij is de wijkgerichte energietransitie. “En daar zit dan meteen het raakvlak met het focusgebied sociaal: de wens voor het kopen van zonnepanelen wordt toch minder prangend als dat geld nodig is voor de wekelijkse boodschappen.”

Kijken we naar de manier waarop het focusgebied schoon wordt ingebed in het curriculum van de HAN-opleidingen, vertelt Karin van Haren: “We werken aan de integratie van onderwijs en onderzoek. Daarvoor hebben we een breed palet aan instrumenten ontwikkeld, die onze docenten gebruiken om onderzoek op te nemen in het curriculum. Een soort toolkit voor schoon - en de andere focusgebieden.”

Als de bezoekers wordt gevraagd met welk focusgebied zich zij het meest verbonden voelen, blijken te kiezen voor sociaal. Lisbeth Verharen begrijpt dat vanuit haar eigen achtergrond, maar kan het ook verklaren: “Impact maken doe je als mens. Daarmee maken we dus het verschil – ook op slim, schoon en sociaal gebied.”

Rob Verhofstad vult aan: “De HAN heeft dan weliswaar 3 focusgebieden, in ons onderzoek en de praktijk zijn ze vaak verweven. Sterker nog, wanneer 2 van onze focusgebieden samenwerken, levert dat vaak een soort creatief ongemak op: we weten dat het samen beter wordt, dus gaan we op zoek naar hoe het 3e focusgebied ook zijn rol heeft.”

Wie echt het verschil kunnen maken? Volgens de aanwezigen zijn dat de studenten. “Het échte antwoord is natuurlijk dat we het sámen doen,” is de mening van Rob Verhofstad. “Met studenten, docenten, onderzoekers en het werkveld. De studenten komen ook niet verder als ze in hun eigen kring blijven ronddraaien. Het is aan de docenten om hen te voeden, begeleiden en te verbinden met onderzoekers en het werkveld. Daar ligt een mooie, belangrijke taak voor ons als HAN.”